Budowa i podział aparatów fotograficznych

Aparat fotograficzny, potocznie aparat – urządzenie służące do wykonywania fotografii fotograficznych. Pierwowzorem aparatu fotograficznego było urządzenie nazywane camera obscura.

Podstawowe części składowe aparatu:

• obiektyw fotograficzny – obiektyw jako pierwszy element / układ optyczny/w gronie obiektem fotografowanym a naszym aparatem umożliwia nam „pobieranie” obrazu oraz dodatkowo dostarcza go do materiału światłoczułego. W tradycyjnych aparatach analogowych jest to błona światłoczuła. Jednakże w aparatach cyfrowych matryca. Zjawisko jakie zachodzi w obiektywie jest nazywane załamaniem światła. W zależności czy posługujemy się obiektywem stało-ogniskowych czy zmienno-ogniskowym / zoomem/ możemy zdobyć powiększenie lub konwersję kąta widzenia. Właściwie każdy obiektyw charakteryzuje ogniskowa, czyli odległość w gronie środkiem soczewki a punktem, w którym skupiane są promienie świetlne.
• migawka – migawka jest urządzeniem zamykającym albo otwierającym dostęp światła do materiału światłoczułego
• przysłona – przysłona reguluje ilość światła padającego na materiał światłoczuły podczas ekspozycji
• korpus światłoszczelny
• układ celowniczy/ wizjer
• autofokus – atufokus jest mechanizmem automatycznego ostrzenia
• mechanizm do przesuwu i wymiany błony fotograficznej – w aparatach cyfrowych matryca światłoczuła , a dodatkowo detal zapisu naszych zdjęć, czyli karta pamięci
• elementy dodatkowe: gniazdo synchronizacji lampy błyskowej , lampa błyskowa , dalmierz , światłomierz , samowyzwalacz

Podział aparatów fotograficznych

I/ Ze względu na technikę

Klasyczny aparat fotograficzny – jedna z dwu głównych odmian aparatów fotograficznych (drugą jest aparat cyfrowy).  Klasyczny aparat fotograficzny jest urządzeniem przystosowanym do naświetlania materiału światłoczułego. Materiał ten umieszcza się we wnętrzu aparatu, w postaci zwiniętej błony, która jest przewijana wewnątrz aparatu za poradą adekwatnego mechanizmu, dla naświetlenia każdej z klatek filmu, lub również stosowane są wymienne kasety z błonami ciętymi, które na potrzeby każdego fotografię wymienia się na tylnej ścianie aparatu.

Aparat cyfrowy – aparat fotograficzny rejestrujący obraz w postaci cyfrowej.

Aparat cyfrowy zapisuje obraz dokładnie tak samo jak równieżnformacje w pamięci laptopa. Jego dobrą cechą jest to, że otrzymane zdjęcia mogą być w zwyczajny sposób zmieniane na komputerze, a następnie drukowane w dowolnej liczbie kopii.

Karty pamięci, stosowane w aparatach cyfrowych jako nośnik danych, mogą pomieścić dużo więcej obrazów niż błony fotograficzne, w związku z tym fotografowanie za pomocą aparatów cyfrowych jest tańsze. A dodatkowo nieudane zdjęcia można usunąć.

II/ Ze względu na budowę

Aparat przeziernikowy, zwany także celownikowym – jest to rodzaj aparatu fotograficznego, w którym celowanie (wybór kadru) odbywa się poprzez przeziernik (celownik), a nastawianie ostrości odbywa się poprzez ustawianie odległości na podziałce obiektywu.

Aparat skrzynkowy to najprostszy rodzaj aparatu fotograficznego. Ma bardzo zwyczajny obiektyw, w ogromnej liczbie przypadków w formie jednej wyłącznie soczewki. Najczęściej nie ma układu ogniskującego, ani nie można ustawić czasu otwarcia migawki. Z tego względu możliwe jest tylko fotografowanie w zypełnym świetle słonecznym. W latach pięćdziesiątych dwudziestego wieku wprowadzono aparaty skrzynkowe z lampą błyskową, umożliwiając wykonywanie fotografii w pomieszczeniach. Dla zredukowania rozmiarów niekiedy są wyposażane w wysuwany obiektyw przykładowo. aparat Druh. Na dzień dzisiejszy zastąpione przez zwykłe aparaty kompaktowe.

Aparat mieszkowy to rodzaj aparatu fotograficznego, w którego konstrukcji występuje elastyczny mieszek w postaci harmonijki, łączący obudowę obiektywu z korpusem aparatu. Rozwiązanie takie stosowane było niegdyś w aparatach popularnych, aktualnie wykorzystywane jest w aparatach wielkoformatowych oraz dodatkowo w urządzeniach do zastosowań specjalnych.

Zalety użycia mieszka

• pozwala przeróbkę kierunku płaszczyzny obiektywu względem płaszczyzny naświetlania, co jest niezbędne do korekty perspektywy
• pozwala stosowanie bardzo dużego zakresu ogniskowych, co jest przydatne w makrofotografii
• daje bardzo małą objętość aparatu po złożeniu, co jest priorytetowo ważne przy dużych aparatach (średnio-formatowych i wielkoformatowych)
• bardzo dobrze chroni aparat po złożeniu umożliwiając wykonanie obudowy zupełnie chroniącej wszystkie newralgiczne elementy

Wady użycia mieszka

• delikatna konstrukcja
• w dużych urządzeniach oraz urządzeniach do zastosowań specjalnych występuje konieczność stosowania dodatkowych elementów – prowadnic wraz z towarzyszącym im osprzętem

Poniżej wersja zabytkowa tego aparatu jaki posiadam – NO. 1 POCKET KODAK – Wyprodukowany w U.S.A.

Co prawda jest nadgryziony zębem czasu ale jako eksponat poglądowy zdaje egzamin. Aparat wyprodukowany wśród rokiem 1914 i 1934.

Soildny skórzany pokrowiec zamykany na zamek automatyczny 

By założyć kliszę należało zamek przesunąć do góry. Rozmiar kliszy 6 x 9 cm

Wizjer w formie pryzmatu z możliwością ustawienia w dwóch pozycjach – poziomej i pionowej. Pionowej patrząc z góry. Poziomej patrząc z boku. Cztery czasy. Od prawej 1/50s, 1/25s, B – otwarta migawka do momentu puszczenia spustu, T – otwarta migawka; aby ja zamknąć należało powtórnie nacisnąć spust. Przysłona od 1 do 4. Gdzie „4” to najmniejszy otwór jednak „1” to największy otwór przysłony. Stojak z napisem KODAK po odchyleniu służył w pozycji pionowej aparatu jako „statyw”.

Aparat dalmierzowy – jest to rodzaj aparatu fotograficznego z wbudowanym dalmierzem. Ustawianie odległości w takim aparacie polega na ręcznym spasowaniu podwójnego obrazu, uzyskanego ze stereoskopowego układu celowniczego.

Lustrzanka – aparat fotograficzny wyposażony w lustro i matówkę. Zadaniem zespołu lustra i matówki jest dokładna prezentacja bieżącego kadru. Rozwiązanie takie ma znaczenie przy precyzyjnym nastawianiu odległości fotografowania, ocenianiu głębi ostrości, ocenie aberracji optycznych, jak i przy prawidłowym kadrowaniu obiektów nieodległych. Sprzyja też kompozycji kadru, ocenie proporcji oświetlenia itp.

Lustrzanka jednoobiektywowa

Jest to konstrukcja nieco młodsza, a dzisiaj dominująca wśród aparatów średniej i wysokiej klasy. Występuje tu tylko jeden obiektyw, który służy zarówno do obserwacji kadru, jak również naświetleń. Lustro w tego rodzaju aparatach unosi się na czas wymagany do zrobienia obrazy odsłaniając migawkę, przestając natomiast tym samym prezentować kadr osobie fotografującej. Olbrzymią zaletą tego rozwiązania jest przedstawianie osobie fotografującej kadru w z dokładnością takiej postaci, w jakiej będzie naświetlony. Wyjątkową dużą zaletą jest tu całkowity brak paralaksy. Rozwiązanie takie umożliwia również komfortowe stosowanie całkowitej gamy obiektywów wymiennych, konwerterów i różnego rodzaju nasadek na obiektywy. Podstawową negatywną włąściwością lustrzanki jednoobiektywowej jest konieczność podniesienia lustra tuż przed zrobieniem obrazy, co sprawia chwilowy brak obrazu w wizjerze, , a ponadto fakt, iż lustro w trakcie unoszenia ma możliwość powodować drgania aparatu a co za tym idzie – poruszone fotografię. W celu wyeliminowania tej wady wykorzystuje się mechanizm tzw. wstępnego unoszenia lustra pozwalający przed otwarciem migawki wytłumić drgania spowodowane złym wytłumieniem unoszącego się lustra. W większości słowolustrzanka używane jest jako synonim lustrzanki jednoobiektywowej (SLR – Single Lens Reflex Camera) albo cyfrowej lustrzanki jednoobiektywowej (DSLR – Digital Single Lens Reflex Camera).

Lustrzanka dwuobiektywowa

Starszą konstrukcją jest lustrzanka dwuobiektywowa, w której prawie każdy z obiektywów służy tylko jednemu celowi – lub przekazu kadru, albo naświetlaniu materiału światłoczułego. Aparaty te charakteryzowały się zwiększonymi wymiarami w odniesieniu do aparatów jednoobiektywowych na ten sam rodzaj filmu. Dzisiaj nie są już stosowane. Ich dobrą właściwością w porównaniu z wcześniejszymi rozwiązaniami było przedstawianie kadru na wygodnej i dużej matówce ze wszystkimi tego pozytywnymi skutkami. Negatywną cechą był jednakże wciąż efekt paralaksy wśród kadrem obserwowanym i naświetlanym. Jednakże zaletą w porównaniu do późniejszych lustrzanek jednoobiektywowych była możliwość obserwacji kadru w trakcie robienia zdjęcia, co posiada znaczenie przy długich czasach naświetlania.

Aparat studyjny – aparat fotograficzny o konstrukcji najbardziej zbliżonej do pierwszych aparatów konstruowanych w XIX wieku.

Podstawowe różnice pomiędzy aparatami studyjnymi a innymi typami aparatów fotograficznych:

• nie jest przenośny (musi być zamontowany na statywie z powodu indywidualnych rozmiarów
• przez pochylanie przedniego i tylnego standardu może zmieniania płaszczyzny ostrości, w zgodzie z zasadami reguły Scheimpfluga
• jest to aparat wielkoformatowy (format klatki przynajmniej 9×12 cm/4×5″) wyposażony w wymienne kasety do innych (mniejszych) typów kliszy (również do materiałów natychmiastowych)

III/ Ze względu na wielkość klatki filmu

Aparat małoobrazkowy – aparat fotograficzny, w którym materiałem światłoczułym jest perforowany na brzegach film o szerokości 35 mm – taki jak w przemyśle filmowym. Najbardziej typowym i aktualnie właściwie jedynym formatem klatki aparatu małoobrazkowego jest 24×36 mm. Na filmie o standardowej długości mieści się 36 takich klatek. Istniały też aparaty małoobrazkowe o formacie klatki 18×24 mm – takie klatki były naświetlane na filmie pionowo i mieściło się ich 2 razy więcej. Pierwszym aparatem małoobrazkowym była Leica skonstruowana poprzez Oskara Barnacka w 1914 roku. W aparatach cyfrowych format matrycy CCD (albo CMOS) może być zbliżony do 24×36 mm (matryca FF – Full Frame) albo (w tańszych modelach) od niego mniejszy.

Aparat średnio-formatowy – aparat fotograficzny na błony zwojowe o szerokości 60 mm.

Najczęstsze formaty klatek to: 6×4,pięć cm, 6×6 cm, 6×7 cm, 6×8 cm, 6×9 cm. Faktyczne wymiary obrazu są inne; na przykład. format 6×6 to naprawdę 56×56 mm (nie używa się całej szerokości filmu), a format 6×7 zależy od marki aparatu czy kasety – przeważnie jest to 56×68 mm.

Błony zwojowe średnio-formatowe są konfekcjonowane w dwóch podstawowych rozmiarach:

o symbolu 120, mogące pomieścić 12 klatek formatu 6×6 cm

o symbolu 220, mogące pomieścić 24 klatki formatu 6×6 cm

Pomiędzy aparatów średnio-formatowych spotyka się zarówno aparaty analogowe jak również cyfrowe. Jedno- albo dwuobiektywowe lustrzanki jak także aparaty dalmierzowe.

Najpopularniejsi producenci aparatów średnio-formatowych to: Yashica, Bronica, Hasselblad, Mamiya, Pentax, Rolleiflex, Holga. Po II wojnie światowej polskim aparatem średnio-formatowym była lustrzanka dwuobiektywowa Start , a oprócz tego zwyczajne aparaty fix-focus Ami i Druh. Obecnie można już spotkać cyfrowe aparaty średnio-formatowe, np. kreowane przez korporację Mamiya, Hasselblad lub Pentax.

Aparat wielkoformatowy to aparat fotograficzny o schemacie większym niż format średni, czyli wymiary kadru są większe niż 6×9 cm. Najczęstsze formaty: 9×12 cm, 4×5″, 13×18 cm, 5×7″, 18×24 cm, 8×11″.

W aparatach wielkoformatowych wykorzystuje się błonę (materiał światłoczuły) ciętą (w arkuszach, a nie w rolkach). Błony zwojowe (niewielki i średni format) można zastosować przy użyciu roll-kasety. W dobie zdjęć cyfrowej w praktyce każdy model aparatu wielkoformatowego ma możliwość być wyposażony w przystawkę cyfrową.

Znacząca większość aparatów wielkoformatowych jest wyposażona w urządzenia pozwalające na edycję geometrii układu optycznego w oparciu o regułę Scheimpfluga.

Najbardziej popularne marki to: Shen Hao, Linhof, Tachihara, Ebony, Globica, Mentor, Sinar, Toyo i wiele innych.

IV/ Ze względu na sterowanie

– ręczne (manualne)

– automatyczne

– auto-focus z automatycznym ustawianiem ostrości

Typy aparatów cyfrowych

Aparaty stylu bridge camera (potocznie hybrydy lub DSLR-like) – szeroka grupa aparatów, których wspólną cechą jest brak optycznego układu celowniczego występującego w lustrzankach , a dodatkowo brak cech konstrukcyjnych i użytkowych pozwalających niedwuznacznie zaliczyć je do kompaktów. Z reguły oferują sposobność ręcznego ustawienia wielu parametrów, pod względem rozwiązań ergonomicznych zbliżone bywają do lustrzanek. Poza ekranu podglądu LCD najczęściej wyposażone są w wizjer elektroniczny (EVF) zapewniający podgląd obrazu wprost z matrycy. Typowe było także wyposażenie w niewymienne obiektywy zmienno-ogniskowe, niekiedy o dużej transfokacji (superzoom), natomiast od 2008 roku ukazują się na rynku aparaty tej grupy zapewniające możliwość zamiany obiektywów.

Lustrzanka cyfrowa (DSLR, Digital Single Lens Reflex Camera) – rodzaj lustrzanki, w której rolę materiału światłoczułego spełnia matryca fotograficzna. Aparat tego typu na początek zastosowany był głównie do zastosowań specjalistycznych, jednakże właśnie z powodu bardziej przystępnej ceny stał się popularny wśród amatorskich fotografów. Konstrukcja oparta jest na klasycznej lustrzance jednoobiektywowej gdzie błonę światłoczułą zastąpiła duża matryca, o rozmiarach porównywalnych z pojedynczą klatką filmu małoobrazkowego 24 × 36 mm. W optycznym wizjerze widoczny jest obraz rzutowany na matówkę bezpośrednio z obiektywu aparatu poprzez uchylne lustro zasłaniające migawkę i matrycę. W momencie robienia obrazy lustro się unosi a światło kierowane jest na matrycę. Bardzo ważną zaletą lustrzanek jest możliwość zamiany obiektywów. Układ optyczny wytwarza obraz na przetworniku optoelektronicznym (CCD, CMOS), a współpracujący z nim układ elektroniczny odczytuje informacje o obrazie i przetwarza na postać cyfrową w układzie zwanym przetwornikiem analogowo-cyfrowym.

Dane w postaci cyfrowej są zapisywane w jednym z formatów zapisu obrazu – zazwyczajJPEG (kompresja stratna), TIFF (kompresja bezstratna) albo RAW (pełna informacja z matrycy aparatu) – w cyfrowej pamięci aparatu (w pamięci półprzewodnikowej albo na miniaturowym dysku magnetycznym albo optycznym) lub przesyłane wprost do notebooka.

W większości wypadków wykorzystywanymi pamięciami w aparatach cyfrowych są pamięci stylu flash.

Podział lustrzanek cyfrowych

Ze względu na zastosowanie, lustrzanki cyfrowe możemy podzielić na:

• Entry level (amatorskie)
• Midrange (wyuzdane)
• Profesjonalne

Budowa

Zwierciadło, które jest niezbędnym elementem lustrzanki, jest ustawione w korpusie pod względem 45 stopni do osi optycznej obiektywu. W większości wypadków jest ruchome: po naciśnięciu spustu migawki podnosi się i światło bez przeszkód dociera do odsłoniętej matrycy światłoczułej. Lustrzanka cyfrowa wyposażona jest w jeden obiektyw i wbudowane w korpus lustro, które kieruje światło padające poprzez obiektyw na matówkę , gdzie tworzy się obraz fotografowanego obiektu) i dalej, przez pryzmat pentagonalny do wizjera. Wyjątek stanowią aparaty z nieruchomym lustrem półprzepuszczalnym (np. Sony ?55 i ?33): część światła odbija się od lustra i trafia do układu AF, a część od samego początku pada na migawkę (zaś po jej otwarciu – na matrycę). Taka konstrukcja w ogromnym stopniu redukuje opóźnienie między wciśnięciem spustu, a otwarciem migawki aparatu. Eliminuje także drgania pochodzące od podnoszącego się lustra, w momencie wykonywania ilustracje, co posiada duże znaczenie przy średnich czasach naświetlania (od ok. 1/60s do ok. 1s). Bardzo podobny efekt uzyskuje się stosując mechanizm blokady podniesionego lustra (ang. MLU, Mirror Lock-Up) przed zrobieniem ilustracje. Ażeby umożliwić swobodną obserwację obrazu poprzez obiektyw przy różnych wartościach liczby przysłony, w lustrzankach stosuje się układ automatycznej przysłony, która poprzez spora większość czasu pozostaje całkowicie otwarta, a przymyka się do nastawionej wartości samoczynnie po podniesieniu lustra, tuż przed wyzwoleniem migawki.

Producenci

Teraz głównymi producentami lustrzanek cyfrowych są korporacji:

• Nikon
• Canon
• Sony
• Pentax
• Samsung
• Panasonic
• Sigma
• Fujifilm
• Olympus

Lustrzanka dwuobiektywowa (TLR, Twin Lens Reflex Camera) – prosty, dwuobiektywowy, matówkowy, aparat fotograficzny charakteryzujący się zwartą i sztywną konstrukcją. Górny obiektyw z lustrem i matówką służy do celowania a dolny do robienia obrazków. Obiektywy częściej są identyczne, niemniej jednak górny nie ma migawki i przysłony. Funkcjonalnie zbliżony jest do lustrzanki jednoobiektywowej, niemniej jednak oddzielenie części zdjęciowej od części celowniczej daje prostszą i mniej zawodną konstrukcję (odpada problem synchronizacji migawki z ruchomym lustrem). Wykorzystanie dwóch obiektywów podraża aparat i utrudnia stosowanie obiektywów wymiennych. Budowane są w wielu wypadkach na format 6 × 6 cm i posiadają obiektywy o jednakowej ogniskowej. Ciekawym wyjątkiem jest produkowany przed II wojną światową luksusowy aparat Contaflex na film małoobrazkowy formatu 24 × 36 mm. Dla ułatwienia celowania posiadał większą matówkę o rozmiarze 42 × 58 mm. Dla zapewnienia zgodności obrazu w celowniku i fotografowanego górny obiektyw posiadał ogniskową 80 mm, a dolny 50 mm. Zastosowanie obiektywów o różnych ogniskowych dawało dobry obraz na matówce ale za wysoką cenę. Do lustrzanek dwuobiektywowych nie zalicza się aparatów z celownikiem matówkowym. Udoskonalenie konstrukcji lustrzanki jednoobiektywowej spowodowało zanik produkcji lustrzanek dwuobiektywowych. W Polsce produkowana była rodzina aparatów Start. Pierwsze lustrzanki dwuobiektywowe nie uzyskały popularności. Były to: Simplex z 1892 na płyty formatu 9 × 12 cm i Simplex Rollkamera z 1893 na film zwijany. Pierwszą lustrzanką dwuobiektywową, która zyskała popularność był Rolleiflex (6 × 6 cm) powstały w roku 1928.

Lustrzanka jednoobiektywowa (SLR, Single Lens Reflex Camera) – aparat fotograficzny wyposażony w jeden obiektyw i wbudowane w korpus lustro (2), które kieruje światło padające przez obiektyw na matówkę, gdzie tworzy się obraz fotografowanego obiektu) i dalej, przez pryzmat pentagonalny , do wizjera. Są także modele, priorytetowo starszych aparatów średnio-formatowych, w których obraz na matówce obserwuje się bezpośrednio z góry, bez pryzmatu i wizjera. Wyjątek stanowią aparaty z nieruchomym lustrem półprzepuszczalnym (przykładowo. Sony ?55 i ?33): część światła odbija się od lustra i trafia poprzez pryzmat do wizjera, a część od podstaw pada na migawkę (zaś po jej otwarciu – na kliszę). Taka konstrukcja w dużym stopniu redukuje opóźnienie między wciśnięciem spustu, a otwarciem migawki aparatu. Eliminuje też drgania pochodzące od podnoszącego się lustra, w momencie wykonywania fotografię, co posiada duże znaczenie przy średnich czasach naświetlania (od ok. 1/60s do ok. 1s). Analogiczny efekt uzyskuje się używając mechanizm blokady podniesionego lustra (ang. mirror lock-up, MLU) przed zrobieniem ilustracje.

W lustrzankach jednoobiektywowych stosuje się w większości wypadków migawki szczelinowe, metalowe (w mało znaczącej liczbie sytuacji płócienne), o przebiegu pionowym (w małej liczbie przypadków poziomym), umiejscowione za lustrem, jak najbliżej błony światłoczułej. Najbardziej popularnym formatem jest format małoobrazkowy (na perforowanej błonie o szerokości 35 mm naświetlana jest klatka o rozmiarach 24×36 mm), niemniej jednak wytwarza się także jednoobiektywowe lustrzanki średnio-formatowe (format klatki 45×60, 60×60 lub 60×70 mm).

By umożliwić swobodną obserwację obrazu przez obiektyw przy różnorakich wartościach liczby przysłony, w lustrzankach jednoobiektywowych stosuje się w znaczącej liczbie sytuacji układ automatycznej przysłony, która przez spora większość czasu pozostaje zupełnie otwarta, a przymyka się do nastawionej wartości samoczynnie po podniesieniu lustra, tuż przed wyzwoleniem migawki. Częściej spotykanymi (choć nie obowiązkowymi) cechami lustrzanek jednoobiektywowych są również: możliwość stosowania wymiennych obiektywów , a oprócz tego wbudowany układ pomiaru światła w trybie TTL.

Cyfrowa lustrzanka pełno-klatkowa – przeciwnie aparat full-frame, full-frame DSLR, w skrócie FF. Lustrzanka cyfrowa (DSLR, Digital Single Lens Reflex Camera) wyposażona w matrycę światłoczułą ekwiwalentną do rozmiaru filmu 35mm (36mm x 24mm). Aparat full-frame jest cyfrowym odpowiednikiem klasycznej lustrzanki jednoobiektywowej. Rozmiar matrycy jest zasadniczą cechą odróżniającą aparaty tego typu od wprowadzonych uprzednio lustrzanek z matrycą APS-H, APS-C lub mniejszą. Dbając o na wysoki koszt produkcji, jak również najczęściej zwiększone rozmiary, masę i zaawansowanie technologiczne samego aparatu , matryce full-frame są montowane w kosztownych aparatach fachowych takich jak Canon EOS 5D czy Nikon D3. Aparaty pełno-klatkowe zostały kontynuacją i naturalnym krokiem w ewolucji obrazków cyfrowej, powstały one w wyniku ambicje do osiągania coraz lepszej jakości wykonywanych zdjęć. Pierwszą w historii pełno-klatkową lustrzanką cyfrową był zapowiedziany w roku 2000 awyprodukowany w 2002 aparat Contax N Digital, który oferował 6. megapikselową matrycę marki Philips. Był to model oparty na korpusie analogowej wersji aparatu Contax N – pierwszym w ofercie Contaxa wyposażonej w autofocus. W roku 2000 Pentax także obwieścił plany produkcji pełno-klatkowego aparatu, jednak model ten utknął w fazie prototypu, przenigdy nie trafiając do masowej produkcji. Wkrótce po nim, w 2003 r. na rynek trafił flagowy model japońskiego producenta Canon EOS 1Ds z pełno-klatkową matrycą CMOS o rozdzielczości 11,4 megapikseli. W tej chwili każdy z większych producentów posiada w własnej katalogu usług/produktów aparaty full-frame, wymienić tu można następujące modele (w nawiasie rok premiery):

• Contax N Digital (2002)
• Kodak DCS Pro SLR/c (2004)
• Canon EOS-1Ds Mark II (2004)
• Nikon D3 (2007)
• Canon EOS 1Ds Mark III (2007)
• Nikon D700 (2008)
• Sony ? DSLR-A900 (2008)
• Canon EOS 5D Mark II (2008)
• Nikon D3X (2008)
• Sony ? DSLR-A850 (2009)

Może w tym miejscu wiele słów o aparatch CONTAX. Marka ta była produkowana od roku 1930 przez koncern Zeiss Ikon. Od roku 1926 Zeiss przodował w Europie w produkcji jasnych i innowacyjnych obiektywów. Contex jako druga firma po Leice wprowadził na rynek aparat fotograficzny na film 35mm, czyli małoobrazkowy. Przyniosło to priorytetowe zmiany. Aparaty stały się poprzez to mniejsze oraz dodatkowo lżejsze. Posiadały jasne bardzo dobrej jakości obiektywy oraz możliwość wytworzania 36 obrazów. Contax jako 1szy wprowadził pryzmat pentagonalny. Ułatwiło to w znaczący sposób używanie z aparatu. W 2005 roku zaprzestano produkcji aparatów tej marki. 

Wady i zalety cyfrowych aparatów full-frame

Pierwsza zaleta, będąca rezultatem (w większości sytuacji) większego niż w aparatach niepełno-klatkowych rozmiaru pojedynczego piksela, to najwyższa jakość obrazów – doskonałe odwzorowanie kolorów, duża rozpiętość tonalna fotografii, niższy szum matrycy, lepsza ostrość zwracając uwagę na na mniejsze wymagania stawiane optyce. Kolejne dwie zalety, będące efektem samego rozmiaru matrycy, to prostota osiągania małej głębi ostrości – efektu pożądanego w niektórych typach obrazków (przykładowo. portretach) oraz szerszy kąt widzenia, istotny przy stosowaniu obiektywów szerokokątnych. Kolejna to jaśniejszy i większy wizjer, pochodna zastosowania większego pryzmatu. Sam aparat konstruowany jest z przeznaczeniem na rynek profesjonalny, posiada zatem w ogromnej liczbie przypadków kilka wyrafinowanych funkcji niedostępnych w lustrzankach półprofesjonalnych na przykład. możliwość ustawienia wysokiego ISO albo dodatkowe udogodnienia np. wbudowany grip, wyposażony w dodatkowe zasilanie i drugi spust migawki ułatwiający wykonywanie obrazków w pionie, niekiedy też moduł do bezprzewodowej transmisji plików. Aparaty profesjonalne są w wielu wypadkach także całkowicie uszczelnione, co uodparnia je na okoliczności pogodowe.

Do wad zaliczyć można dużą masę (wynikającą raczej z dodatkowych sposobów i wzmocnionej konstrukcji aparatów profesjonalnych, niż samej matrycy) i wymiary oraz wysoką cenę. Co więcej wykorzystanie dużej matrycy podkreśla te wady optyczne, które nasilają się wraz ze zbliżaniem do brzegu kadru: winietowanie, komę, spadek ostrości. Wady te występują w mniejszym nasileniu przy zastosowaniu aparatu posiadającego mniejszy sensor. Zwiększony kąt widzenia można uznać za wadę przy stosowaniu teleobiektywów – dla osiągnięcia tego samego powiększenia co przy aparatach z mniejszą matrycą, konieczne jest użycie obiektywu o dłuższej ogniskowej. Aparaty pełno-klatkowe uwzględniając na trudność osiągania dużej głębi ostrości, niezbyt dobrze nadają się do stosowania w makrofotografii.

Większy sensor umożliwia również na użycie większej rozdzielczości – dotychczasowe sensory osiągnęły już praktycznie dolny limit rozmiaru piksela (odległość środków pikseli jest zbliżona do długości fali świetlnej) – zatem jedyny rzeczywisty wzrost zdolności rozdzielczej aparatu można dostać zwiększając rozmiar sensora.

Kompakt zmienno-obiektywowy – typ cyfrowego aparatu fotograficznego zaliczany do EVIL (ang. Electronic Viewfinder Interchangeable Lens) lub MILC (ang.. Mirrorless Interchangeable Lens Camera) – typu aparatów fotograficznych umiejscowionych wśród kompaktem cyfrowym , a oprócz tego lustrzanka cyfrową. Wyróżniają się dużą matrycą (wielkości montowanych w lustrzankach cyfrowych), brakiem lustra oraz dodatkowo metodą podmiany obiektywów. Teraz na rynku dostępne jest 19 aparatów tej klasy produkcji 6 spółek (Sony, Olympus, Panasonic, Sigma, Samsung i Ricoh).

Aparat kompaktowy (ang. compact camera), zwany również kompaktem – typ aparatu fotograficznego o niewielkich rozmiarach i prostej budowie. Aparat kompaktowy wyposażony jest w niewymienny obiektyw (stało-ogniskowy lub zmienno-ogniskowy). Celownik umieszczony jest nad obiektywem, co sprawia występowanie zjawiska paralaksy. Historia aparatu kompaktowego sięga lat 30. XX stulecia, gdy w Stany Zjednoczone pojawił się masowo produkowany Kodak Brownie (patrz: aparat skrzynkowy). W latach późniejszych, wzorem aparatów Leica, zastosowano w aparatach kompaktowych film małoobrazkowy rodzaju 135, wizjer, dalmierz. W latach 60.-70. postępowała automatyzacja aparatów kompaktowych. Przeniesiono do nich rozwiązania z lustrzanek małoobrazkowych (SLR), tj.: światłomierz, autofocus, pomiar punktowy, silnik przewijający film, czytnik skryptu DX, samowyzwalacz, obiektyw zoom. Zaczęto je wyposażać w lampę błyskową. Produkowano również aparaty kompaktowe na filmy inne niż 135. Pod koniec lat 90., rozpoczęto produkcję cyfrowych aparatów kompaktowych. Współczesne, wyuzdane aparaty kompaktowe, zarówno z wyglądu, jak i liczby ustawień manualnych, przypominają lustrzanki. Efekty fotografowania tanimi aparatami kompaktowymi inspirowały też profesjonalnych fotografów. W połowie lat 90. powstał dział obrazów zwany łomografią (lomografią). Jego nazwa pochodzi od marki radzieckich aparatów fotograficznych Łomo.

Polaroid – jest to rodzaj aparatu fotograficznego umożliwiającego niemal natychmiastowe wywołanie zdjęcia. Nazwa Polaroid jest znakiem towarowym firmy Polaroid Corporation.

Pomimo jednak szeregu zastosowań, popularność Polaroida jako medium, począwszy od lat 90., malała – w ogromnej części z powodu ekspansji aparatów cyfrowych – co w lutym 2008 roku doprowadziło firmę do decyzji o wstrzymaniu produkcji filmu i aparatów wykorzystujących tę technologię oraz wyprzedaniu zapasów produktów do końca 2009 roku. Natomiast w październiku tego samego roku ogłoszono zamiar wznowienia produkcji filmu do tego rodzaju aparatów.

Znak towarowy Polaroid jest też stosowany do wielu produktów wytwarzanych przez Polaroid Corporation. M.in. znakiem tym są opatrywane okulary przeciwsłoneczne i produkty do fotografii błyskawicznej (aparaty i filmy)

SLT (Single-Lens Translucent) jest to cyfrowa lustrzanka (DSLR, Digital Single Lens Reflex), która za poradą półprzeźroczystego lustra dzieli wiązkę światła docierającego do lustra. W odróżnieniu od standardowych lustrzanek, lustro jest nieruchome oraz półprzepuszczalne w efekcie czego, część światła trafia do matrycy, a część do oddzielnego czujnika automatyki ostrości opartego na detekcji fazowej umieszczonego w górnej części aparatu. Dzięki temu przy wykonywaniu zdjęć nie ma konieczności podnoszenia lustra, znikają zatem wywołane przez tą czynność wibracje. Pierwsze aparaty SLT były wprowadzone na rynek przez Sony. Lustro jest w nich umocowane w jednej pozycji podczas normalnej pracy, ale ma możliwość być podniesione w celu czyszczenia matrycy.

HISTORIA
(historia)

• ok. 1500 – camera obscura
• 1887 – 1889 – wprowadzenie błony zwojowej (H. Goodwin, G. Eastman)
• 1925 – aparat małoobrazkowy na błonę 35 mm Leica (O. Barnack)
• 1929 – lustrzanka dwuobiektywowa Rolleiflex (Rollei Werke, Franke und Heidecke)
• 1936 – lustrzanka jednoobiektywowa małoobrazkowa (Exakta)
• 1947 – pryzmat pentagonalny
• 1965 – automatyzacja ekspozycji (Konica Auto-Reflex)
• 1977 – automatyzacja nastawiania ostrości